Το περιστατικό που ήρθε στο φως της δημοσιότητας σχετικά με τον 10χρονο μαθητή από την Πάτρα αναδεικνύει μια πικρή πραγματικότητα που, δυστυχώς, επηρεάζει πολλούς μαθητές στη χώρα μας: τον σχολικό εκφοβισμό.
Η καταγγελία του παιδιού ότι συμμαθητές του του πέρασαν σακούλα στο κεφάλι και την έσφιξαν, ενώ οι εκπαιδευτικοί παρέμειναν απαθείς, επιβεβαιώνει την απουσία ενός αποτελεσματικού συστήματος υποστήριξης και αντίδρασης στις περιπτώσεις bullying.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες, το συγκεκριμένο περιστατικό συνέβη σε μια σχολική εκδρομή, οπότε η απουσία αντίδρασης από τους δασκάλους είναι εξαιρετικά ανησυχητική.
Είναι απαράδεκτο να υποστηρίζεται ότι «δεν αντιλήφθηκαν» μία τέτοια κατάσταση, η οποία δεν μπορεί να αποσιωπηθεί ή να χαρακτηριστεί ως «παρεξήγηση». Οφείλουν να είναι σε θέση να προστατεύουν τους μαθητές τους, να παρατηρούν και να αντιδρούν σε οποιαδήποτε ύποπτη συμπεριφορά.
Η σιωπή τους όχι μόνο προκαλεί την αίσθηση αδιαφορίας, αλλά προωθεί και τη συνέχεια του εκφοβισμού.
Η οικογένεια του 10χρονου ανησυχεί για την ψυχολογική υγεία του παιδιού τους, το οποίο όπως καταγγέλλουν, είναι θύμα bullying τα τελευταία δύο χρόνια.
Σημαντικό είναι να αναγνωρίσουμε ότι η εμπειρία του παιδιού δεν είναι μεμονωμένη.
Πολλά παιδιά υποφέρουν σιωπηλά, όχι μόνο από τις επιθέσεις των συμμαθητών τους, αλλά και από την αδυναμία των ενηλίκων να αναγνωρίσουν τις εξαιρετικά σοβαρές επιπτώσεις του εκφοβισμού.
Η ψυχολογική κατάσταση του 10χρονου είναι τόσο επιβαρυμένη που του προκαλεί αποστροφή προς τις σχολικές εκδηλώσεις, αποδεικνύοντας έτσι ότι τα σημάδια του bullying είναι πιο βαθιά από ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς.
Ο ρόλος των εκπαιδευτικών δεν περιορίζεται μόνο στη διδασκαλία, αλλά επεκτείνεται και στην προστασία των παιδιών και την προώθηση ενός θετικού σχολικού κλίματος.
Είναι θεμελιώδους σημασίας να αναλάβουν δράση και να δημιουργήσουν ένα περιβάλλον που να ενθαρρύνει την αλληλεγγύη και τον σεβασμό μεταξύ των μαθητών. Ο εκφοβισμός δεν μπορεί να γίνει ανεκτός και οι δράστες πρέπει να λογοδοτούν για τις πράξεις τους.
Ο εκφοβισμός δεν είναι απλώς ένα «παιχνίδι» ανάμεσα σε παιδιά· είναι μια μορφή βίας που μπορεί να έχει μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στην ψυχολογία των θυμάτων.
Η οικογένεια του 10χρονου δικαίως ζητά μια αλλαγή στο σχολικό περιβάλλον του παιδιού και η κοινότητα θα πρέπει να υποστηρίξει αυτή την επιθυμία.
Απαιτείται ωστόσο και από τους αρμόδιους φορείς να αναλάβουν πιο ενεργό ρόλο στη φαρέτρα κατά του σχολικού εκφοβισμού, με κατάλληλες εκπαιδεύσεις και προγράμματα που στοχεύουν στην ενημέρωση και πρόληψη.
Υπό το φως αυτής της θλιβερής υπόθεσης, είναι επιτακτική ανάγκη να ερωτηθούμε ως κοινωνία:
Πόσο πραγματικά ενδιαφερόμαστε για την ασφάλεια και την ευημερία των παιδιών μας;
Μήπως η αδιαφορία μας οδηγεί σε δυσάρεστες καταστάσεις που μπορούν να αποφευχθούν;
Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα θα καθορίσουν το μέλλον του σχολικού μας συστήματος και την ψυχική υγεία των νέων μας.
