Πώς αποζημιώνεται μια ανθρώπινη ζωή, κύριοι ιθύνοντες;
Πόσο αποτιμάτε την αξία της;
Το τραίνο του τρόμου γεμάτο με νεανικά φτερουγίσματα…
Το ένα παιδί πιο όμορφο από το άλλο…
Το ένα παιδί καλύτερο από το άλλο…
Τι θα πείτε στους γονείς αυτούς που τα μεγάλωσαν με χίλιους κόπους; Με τόσες προσωπικές θυσίες, με οικονομικό αγώνα, με προσωπικό χρόνο, με όρια και στερήσεις, για να τα καταστήσουν άξια μέλη της κοινωνίας;
Τι θα πείτε στα ορφανά που στερήθηκαν τόσο πρόωρα, βίαια και άδικα το γλυκό χαμόγελο και τη ζεστή αγκαλιά της μάνας τους για πάντα;
Για τους ανθρώπους που εξαϋλώθηκαν, για τις οικογένειες που κατεστράφησαν, για τους ζωντανούς-νεκρούς, υπάρχει έστω ένα ψήγμα που να δικαιολογεί την ασυνειδησία, την άγνοια, την ανοησία, την απειρία, την αχρηστία, την αναξιοκρατία;
Κι εμείς οι υπόλοιποι, οι «τυχεροί», οι ζωντανοί, γιατί παλεύουμε; Αυτήν τη χώρα θέλουμε;
Σε μια εποχή τεχνητής νοημοσύνης, να εξαρτώνται όλα από ένα κλειδί κι ένα τηλεγράφημα βολεμένων υπαλλήλων, μιας παρηκμασμένης κοινωνίας, που διώχνει τα άξια μέλη της με κάθε τρόπο;
Πέντε μέρες τώρα δεν σταματώ να βλέπω παρά μια ατελείωτη μακάβρια πομπή…
Πραγματικά θα ήθελα να μάθω, πόσο αποτιμάτε μια ανθρώπινη ζωή, κύριοι ιθύνοντες!
ΣΙΩΠΗ!!!!
Βασιλικη Ξυλα
Νηπιαγωγός
φωτο:www.news247.gr
